Ah Güzel İstanbul…ne olmuş sana?
Yıllarca yaşadığın şehre turist gibi gelmek gibisi yok…
Daha bir kıymetli oluyor her şey.
Güllü lokumun tadı bir başka güzel geliyor sana.
Eminönü’nde vapur beklemek daha bir güzel,yüzüne vuruyor serin tuzlu su…
Yalnız değişmiş martılar, bölüşmüyor artık simidini..ya da balık ekmeğini…ya da hüznünü…
Kargalar kafayı senin balkonda yaratmaya çalıştığın küçük bahçene takıyor,didikliyor çiçeklerini,
saksılarına diksen de korkutmak için rüzgar güllerini,korkmuyor..umrunda değil..gerçi rüzgar da binaların arasından sana ulaşmıyor,döndürmüyor gülleri…
İstanbul daha bir kalabalık,trafikte daha hoyrat insanlar,
üstüne üstüne sürüyor yoluna çıkan her şeyi kentsel dönüşüm mantığıyla eziyor geçiyor sarı kamyonlar…
Eski binalar yıkılıyor,anılar “hafriyat” oluyor ve “keşke şu duvarların dili olsa da konuşsa”dediğimiz dört duvarlar üstlerine sinmiş yalnızlıklarıyla terk ediliyor…
